Wielka Rafa Koralowa I 11.04.2012

Wielka Rafa Koralowa, Cairns:  11.04.2012

Chyba najbardziej nie mogliśmy się doczekać tego punktu naszej trasy po Australii. Czekała na nas Wielka Rafa Koralowa, jeden z siedmiu naturalnych cudów świata, oglądana w folderach turystycznych od czasów liceum.

W przeddzień przyjazdu do miasta Cairns- ekskluzywnego kurortu, znajdujemy w internecie ciekawy pakiet obejmujący dwa nurkowania, pływanie z rurką oraz przelot helikopterem nad rafą. Dochodzimy do wniosku, że raz się żyje i dzwonimy do agencji turystycznej. Miła pani rezerwuje nam 2 miejsca i tłumaczy miejsce spotkania w porcie. Na koniec podpytujemy czy jest obok bezpłatny parking gdzie moglibyśmy zostawić auto. Na to pani z firmy odpowiada:

– Będą Państwo pewnie mieszkać obok promenady nieopodal portu, zapewne w Hiltonie albo Shangri-la więc tam są parkingi

– Ach, to wspaniale- odpowiadamy i po kilku godzinach nocujemy na bezpłatnej zatoczce dla samochodów (rest area) 20 km od Cairns.

Raniutko przybywamy do portu, parkując auto kilometr wcześniej. Wielka łódź pokonując kolejne fale zabiera nas na Wielką Rafę, jakieś100 kmod brzegu. Na pokładzie poznajemy licznych kurortowiczów z Hiltona.

Pierwsze nurkowanie odbywa się w Saxon. Dive master tłumaczy gdzie jaką rybę można spotkać. Wszyscy- nurkowie i pływający z maską, ubieramy się w niebieskie kombinezony chroniące od poparzeń meduz. Jakby ktoś spojrzał z boku, uznałby, że łódź została opanowana przez niebieskie smurfy czy teletubisie.

No i nareszcie chlup do wody! Rafa piękna, ale jeszcze piękniejsze ryby, które, jak wszystko w Australii, osiągają duże rozmiary. Już na samym początku widzimy dwa rekiny o długości1,5 metra. Jedno z nas – to bardziej płochliwe;) by pewnie w normalnych okolicznościach dostało zawału, gdyby nie fakt, że dive master zapewnił nas wcześniej, że są to rekiny „rafowe”, niegroźne i nie jedzące ludzi.  Potem, jak na złość, do tej płochliwszej połowy z nas, doczepia się niegroźna, czerwona rybka o nazwie Paddlefish, która nie chce ani na moment odpłynąć, nie pomaga machanie jej płetwami przed nosem. Po wyjściu z wody dowiadujemy się od dive mastera, że nurkowie często biorą krewetki do kieszeni by przyciągnąć ryby i ta czerwona ryba sobie ubzdurała, że my też poupychaliśmy krewetek pod kombinezon.

Na drugie nurkowanie płyniemy w miejsce o nazwie Hastings. Istny raj. Rafa z koralowcami w kształcie grzybów oraz żółwie wodne, które dają nam się dotknąć. Są takie słodkie i delikatne. Niestety nie mamy aparatu, muszą wystarczyć nam wspomnienia.

Zgodnie z dalszą częścią naszego programu, małą motorówką podpływamy w 4 osoby na platformę na oceanie, bielusieńką od ptasich kup. Stąd zabiera nas helikopter. Rafa z helikoptera wygląda jak na obrazku. Widać gdzieniegdzie pancerze żółwi pływających tuż pod powierzchnią. Nie wiemy jak to się stało, ale goście z Hiltona przeoczyli ofertę z helikopterem i po locie wypytują się nas o koszt takiej imprezy i nasze wrażenia.

Dzień zostaje ukoronowany pysznym obiadem, winem oraz występem naprawdę utalentowanego muzyka, można powiedzieć – człowieka renesansu, który kilka godzin wcześniej pełnił funkcję kucharza. Śpiewa wybornie. Zaczyna od piosenki „Down under”, którą tak tu pokochaliśmy. Łódź dobija do brzegu, żegnamy się z gośćmi z Hiltona i wracamy na nocleg na naszą zatoczkę dla samochodów. Ach, co to był za dzień!

laguna w Cairns

Cairns

Krokodyle w tropikach I 8 – 10.04.2012

Park Narodowy Daintree: 08.04.2012 – 10.04.2012

Dojechaliśmy na wschodnie wybrzeże i skierowaliśmy się do Parku Narodowego Daintree. Wybraliśmy się na wycieczkę łódką wzdłuż rzeki Daintree, gdzie mieszka ok. 70 krokodyli słonowodnych, tzw ”salties”. Żyją sobie na dziko, ale są przyzwyczajone do wycieczkowiczów i ich ignorują, chociaż rąk za łódź wystawiać nie wolno. Mogliśmy podpatrzeć matkę wychowującą potomstwo (o długości3,5 m), malutkie krokodylki wygrzewające się na słońcu oraz waleczne okazy samców. W Australii żyją krokodyle słono i słodkowodne. Większe okazy osiągają 5-6 metrówdługości.

Ranger opowiadał, że człowiek nie wygra z krokodylem, ale jeśli już tak się zdarzy, że krokodyl nas dorwie to istnieje jeden sposób, który daje niewielką, ale zawsze szansę, przeżycia tego spotkania. Należy udawać trupa i oddychać bardzo płytko, jak przy medytacji. Krokodyle lubią jak mięso trochę rozmięknie więc jak uznają, że ofiara jest martwa to wezmą ją delikatnie w paszczę i zaniosą do swojej spiżarni- w namorzyny. Jeśli ofiara będzie stawiała opór to mocniej zacisną szczękę, dlatego jest tak istotne by dobrze udawać martwego. Następnie krokodyl poczeka dobę, dwie, aż mięsko dobrze się wymoczy w namorzynach. Jeśli się ma farta i do tej pory się nie utonęło czy udusiło to należy wyczekać moment aż krokodyl odejdzie i wtedy uciekać gdzie pieprz rośnie. Wbrew pozorom, osoby które przeżyły spotkanie z krokodylem, używały właśnie tego sposobu. Z kolei z małymi krokodylami (mniejszymi od człowieka) ponoć można wygrać walkę atakując ich czułe punkty, czyli oczy, uszy i podniebienie. Niemniej jednak najlepszym sposobem jest (o dziwo) ich unikanie, a jak już się spotka to trzymanie dystansu. Wystarczy nawet 10 m, a krokodylowi nie będzie się chciało nas gonić.  Poczeka aż podejdzie inna ofiara.

Noc spędziliśmy w parku pełnym dzikich stworzeń. Marcin zaprzyjaźnił się z Lolkiem- jaszczurką czatującą pod ubikacją. Złaziliśmy cały park z jego lasami tropikalnymi, wszystkie punkty widokowe, zaliczyliśmy kąpiel w strumieniu, a mimo tego nie udało nam się wypatrzyć głównej atrakcji żyjącej na tych terenach i zagrożonej wyginięciem- cassowary. Cassowara wyglądem i rozmiarem przypomina strusia czy emu, z tą różnicą, że głowę ma kolorową- niebiesko-różową. Jest to idealny ogrodnik gdyż zjada nasiona roślin, które następnie przenosi nienaruszone wiele kilometrów dalej, gdzie te zaczynając rosnąć. Cassowara ma naturę wojownika i jest bardzo agresywna, dlatego można ją oglądać jedynie z daleka. Nie należy się do niej zbliżać, a jeśli nie ma się wyjścia to trzeba trzymać jakiś przedmiot np. plecak przed sobą i wycofać się nie spuszczając jej z oka. Szukaliśmy jej długo, ale się nie powiodło. Kąpiele na plaży były zabronione a to ze względu na obecność krokodyli, a to ze względu na parzące meduzy. Co z tego, że jest ocean jak nie można się nigdzie wykąpać?

kąpiel w oceanie nie jest wskazana

Lolek

Lolek

herbata

mały krokodylek na drzewie. Szansa na przeżycie bardzo nikła, gdyż znacznie oddalił się od mamy.

W krainie wodospadów I 31.03 – 08.04.2012

Queensland –  Tablelands: 31.03.2012 – 08.04.2012

Przekroczyliśmy granicę z kolejnym stanem – Queensland. Nocowaliśmy na kanapie u nieco starszego od nas Australijczyka, który pracuje w kopalni, a w wolnym czasie poluje na dzikie świnie. Po 8 latach pracy górnika zdecydował się sprzedać dom (co nastąpi za miesiąc), aby kupić hotel w Serbii. Nigdy tam nie był, ale słyszał że jest pięknie i hotel można kupić za $100.000, co stanowi zaledwie połowę rocznej pensji górnika.

Miasteczko Mount Isa żyje z kopalń. Liczba kobiet jest tu tak niska, że burmistrz miasta zaczął prosić Australijki aby przyjeżdżały do Mt Isa szukać męża. A warto, bo pełno tu rosłych, silnych, odważnych i bogatych chłopaków.

Jadąc z wysuszonego serca kraju widać jak niesamowicie zmienia się krajobraz na coraz bardziej zielony. Pojawia się więcej zwierząt i mniej much, zżeranych przez jaszczurki i ptaki. Trzeba jednak często zamykać okna gdyż fetor z martwych kangurów jest nie do zniesienia. Na odcinku 200km minęliśmy z 50 kangurzych nieboszczyków. W Australii główne drogi czy autostrady nie są grodzone i wszystko może wpaść pod koła, stąd tak liczne, dziwne dla nas znaki drogowe. W Queensland poznaliśmy kolejnego zwierza, o którego istnieniu nie mieliśmy pojęcia- kangura drzewnego. Jest to, jak sama nazwa wskazuje, kangur przesiadujący na drzewach. Wygląda jak pies na drzewie.

Tak jak człowiek, wszystkie stworzenia ciągną do wody, a w Queensland stworzeń co niemiara. Najlepiej można zaobserwować to zjawisko wchodząc do publicznej toalety nocą. Żaby skaczą dosłownie z nieba do kranu, a ropuchy odpoczywają przy odpływie wody. Żuczki siadają na kurkach, a pod prysznicem można znaleźć np. groźną stonogę. Raz dojrzeliśmy też węża, chowającego się w uskoku przy sklepieniu. Jeżeli jest się babą to lepiej iść w krzaki albo przeczekać do rana.

Zupełnie przypadkiem, na skutek ostatnich ulew w Queensland i zamknięcia licznych dróg, znaleźliśmy się na trasie obfitującej w wodospady, rzeki i góry, co nas bardzo ucieszyło gdyż mieliśmy gwarancję codziennych pryszniców w wodospadzie bądź jeziorze. Region ten leży w głębi lądu na zachód od Cairns i nazywa się Tablelands. Tutaj też znajdują się góry Misty Mountains, które są malownicze, lecz kiepsko oznaczone więc ciężko dotrzeć do jakiegokolwiek punktu widokowego. Zamiast wejść na szczyt okrążyliśmy jedną górę. Kolejny trekking prowadził wzdłuż odchodów dzikiej świni, a może wombata. Nasz kolega z Mount Isa by się pewnie ucieszył, ale my przemierzaliśmy szlak na paluszkach, tym bardziej, że kilkakrotnie coś dużego szeleściło w krzakach. Świnia, na nasze szczęście, nie chciała nas poznać osobiście.

Najszerszy wodospad stanu leży pod Ravenshoe, inne równie ciekawe widzieliśmy przy Milla Milla. Godzinę od Cairns trafiliśmy na sztucznie utworzone, olbrzymie jezioro Tinaroo. W weekendy jest mocno eksploatowane i musi znosić najazd brzęczących skuterów i motorówek, ale da się znaleźć małe, piaszczyste plaże tylko dla siebie.

W Queensland rośnie mnóstwo bananów, a mieszkańcy tego stanu nazywani są „banana benders”- nie mają nic lepszego do roboty jak prostować banany.

Kierowcy nie przestrzegają tu przepisów, jeżdżą powyżej dozwolonych limitów i można zapomnieć o przepuszczeniu pieszego na pasach. Jeden kierowca mało nie przejechał Marcina pod sklepem. Widać też tutaj wiele znaków proszących „Grey Nomads”- szarych nomadów o ostrożną jazdę. Szarzy nomadowie to Australijczycy, którzy na emeryturze sprzedają zgromadzony majątek bądź wynajmują dom aby wyruszyć w kilkuletnią podróż życia wkoło Australii. Tacy sześćdziesięciolatkowi przeżywający drugą młodość, po spełnieniu już wszystkich obowiązków narzuconych przez społeczeństwo. Ponoć nic nie jest im straszne.

A oto przykład przyszłych „siwych Nomadów”:

http://youtu.be/S5dBMcnDh24

 

barbie,czyli Australijski grill

stonoga

płonie ognisko…

Ola gotuje kurę

Emu uciekało przed nami

z krową nie wygrasz

Millstream – najszerszy wodospad Australii

bushwalking

bushwalking

bushwalking

drzewo figowe, które wyrosło na gałęzi innego drzewa

ulubione śniadanie Oli

relax – Tinaroo lake

W sercu Australii I 28 – 31.03.2012

West Mac Donnell National Park, Alice Springs: 28.03.2012 – 31.03.2012

Aby dostać się z Kings Canyon do parku narodowego West Mac Donnell można wybrać jedną z trzech dróg: autostradę, drogę dla samochodów 4×4, bądź Mereenie Loop. Ta ostatnia trasa jest najkrótsza- jedyne150 km, ale przeznaczona głównie dla samochodów terenowych. Wiedzie przez tereny Aborygenów i służy jedynie jako transfer. Aby nią jechać należy wykupić pozwolenie za 5$. Dostaje się wtedy książeczkę informującą o zakazie zbaczania z głównej drogi, zakazie nocowania czy biwakowania na terenach aborygeńskich. Myśleliśmy, że150 kmzajmie nam może 2-3 godziny i wyruszyliśmy trochę późno. Po 2 godzinach zaczęło zachodzić słońce (jeszcze się nie przestawiliśmy z wcześniejszej strefy czasowej). Droga była pokryta ostrymi kamieniami, nie pozwalającymi na jazdę powyżej 30 km/hnaszym autem. Mimo fatalnych warunków nie mogliśmy, zgodnie z pozwoleniem, zatrzymać się tam na noc. Przed zmierzchem zobaczyliśmy dingo i kilka dzikich wielbłądów. Australia jest krajem, gdzie żyje najwięcej dzikich wielbłądów. Sprowadzili je dawno temu podróżnicy z Europy, miały pomóc w eksploracji kontynentu. Podróżnicy umarli na skutek upałów, a wielbłądy się szybko rozmnożyły (jak wszystko tutaj!) i biegają sobie po Australii.

Nocą przebiegały nam przed maską co i rusz dzikie konie w odcieniach szarości, z czarnymi grzywami. Potem znowu ukazały się 3 wielbłądy-  przechodziły dostojnie drogą, nie bacząc na nas. A potem jeszcze na środku drogi spotkaliśmy bardzo głupie cielę, które nas nie widziało i dopiero gdy spojrzeliśmy mu (z auta) głęboko w oczy to odskoczyło jak szalone.

Po 6 godzinach dotarliśmy do Parku Narodowego. Nie można w nim nocować, ale byliśmy tak padnięci, że przespaliśmy się przy pięknym punkcie widokowym (dopiero kilka dni później dowiedzieliśmy się, że kara za nocowanie w parku narodowym bez pozwolenia to bagatela 1.500$).

Park West Mac Donnell National Park ma tak wiele tras trekkingowych, że można by tam łazić i łazić. Nam bardzo podobał się7,5 kmtrekking zaczynający się w Ormiston Gorge. Po przejściu5 kmdroga się jednak urwała (faktycznie, mówili coś o deszczach w ostatnim czasie). Można było albo zawrócić albo kilkakrotnie przedzierać się rzeką. Wybraliśmy krótszą opcję. Na szczęście rzeka nie była aż tak głęboka by nas zakryć więc z wodą po pachy dotarliśmy do celu. To był nasz najfajniejszy trekking do tej pory.

Cudownym miejscem w parku jest zakątek o nazwie Ellery Creek Bighole, gdzie można piknikować, campingować i kąpać się w przepięknej grobli.

Z parku pojechaliśmy do Alice Springs, największego miasta outbacku. Miasto mało urokliwe, słynące z licznych kradzieży. Dlatego, gdy pod marketem podchodzi do mnie jedna Aborygenka na odległość 3 centymetrów (Marcin w tym czasie robi zakupy), w myślach się zastanawiam jak się obronić przed kradzieżą. A ona, wczorajszym oddechem zionie mi prosto w twarz: „It’s soooooooooo hot!” i odchodzi. Jak widać, nawet Aborygenom doskwierają upały.

Road Train nadjeżdża

zastosowaliśmy wszystkie znane nam techniki

Mareene Loop

orzeł

dingo

dziki wielbłąd. Sporo ich spotkaliśmy

drzewo odzieżowe

West Mac Donnel Ranges

Burrito Chillito

West Mac Donnell Ranges

West Mac Donnell Ranges

West Mac Donnell Ranges

West Mac Donnell Ranges

West Mac Donnell Ranges

West Mac Donnell Ranges

West Mac Donnell Ranges – na jednym trekingu w połowie drogi zaskoczyła nas woda

West Mac Donnell Ranges – na jednym trekingu w połowie drogi zaskoczyła nas woda

West Mac Donnell Ranges – oczko wodne

West Mac Donnell Ranges – kolacja przy świecach 🙂

Alice Springs

Alice Springs

Wesołych Świąt!!!

Z okazji Wielkanocy, zamiast szukać jajek wyruszyliśmy na poszukiwanie dziobaków w rzece przy miasteczku Yungaburra.

Wynik poszukiwań:

Motyle: sztuk 113

Indory: sztuk 12

Żółwie: sztuk 3

Kangury drzewne: sztuk 1

Konie: sztuk 1

Dziobaki: 0.

 Jednakże po powrocie do naszego auta jeden wspaniały okaz czekał na nas, oto on:

Chcięliśmy jeszcze pochwalić się naszą święconką. Niestety kościoły katolickie w Australii nie święcą koszyczka. Pewnie dlatego, że wszyscy Ausralijczycy od rana piknikują przy barbecue. Co ciekawe w tym laickim kraju mają 2 dni wolne z okazji Wielkanocy, poza poniedziałkiem jeszcze Wielki Piatek („Good Friday”).

Nasz koszyczek poświęcony przez nas samych 🙂

Życzymy Wam cudownych Świąt w gronie najbliższych!

Na szlaku Aborygenów I 26 – 29.03.2012

Uluru, Olgas, King’s Canyon: 26.03.2012 – 29.03.2012

Dotarliśmy do jednego z symboli Australii- czerwonej skały Uluru (Ayers Rock), Jakoś zawsze nam się wydawało, że była to skała czczona przez wszystkich Aborygenów, a tymczasem tylko kilka konkretnych ludów znało to miejsce i mieszkało w jego pobliżu. Istniały wyznaczone konkretne granice, których dane grupy nie przekraczały. Skała sama w sobie ma kolor niebiesko-szary, jednak wygląda na czerwoną, z powodu  pyłu i piachu nawiewanego przez w tysiące lat. Woda wsiąka w nią jak w gąbkę. Naukowcy uważają ją za jedną z najstarszych formacji na naszym globie. Zmierzając do Uluru można zauważyć inne podobne czerwone formacje, np. górę Mount Conner czy góry Olgas, jednak tylko skała  Uluru zatrzymywała deszczową wodę i tym samym była uznawana za święte miejsce, gdzie wszystko miało swój początek.

Przy Uluru i w informacji turystycznej widnieją znaki proszące o nie wspinanie się na Uluru, gdyz Aborygeni odbierają to tak, jakby wyznawca Islamu w Polsce chciał wspiąć się na katolicki kościół. Albo lepiej, jakby wspiął się na kościół i jeszcze go obsikał (wielu turystów nie wytrzymuje ciśnienia i idzie na stronę za mniejszą bądź większą potrzebą). Zakazu wspinaczki jednak nie ma bo przemysł turystyczny musi kwitnąć. Przy nas całe rzesze Japończyków wspinały się na Uluru (z jakiś nieznanych powodów Japończycy upodobali sobie to podejście). Wspinaczka, zabranie choćby jednego kamyka bądź robienie zdjęć Uluru w zabronionych miejscach ma przynieść nierozsądnemu turyście wiele nieszczęść w przyszłości. O tym świadczy książka w centrum kultury, gdzie można przeczytać listy ludzi z całego świata, którzy proszą o wybaczenie i oddają zabrane kamienie. Ponoć po powrocie do kraju zaczęły ich dotykać same nieprzyjemności, tragedie życiowe. Inna teoria głosi, że skała wytwarza tak mocne fluidy czy pole, że zabrana ze swojego otoczenia oddziałuje na otoczenie. Listy wyglądają wiarygodnie, ale czy nie preparuje ich pani z centrum kultury używając różnych czcionek, lepiej nie sprawdzać na własnej skórze i uszanować prośby Aborygenów. My zamiast wspinaczki wybraliśmy10 kmwycieczkę wokół skały.

Jak to jest teraz z tymi Aborygenami? Czy żyją dziko tak jak kiedyś w głębi lądu? Raczej nie, może jakiś pojedynczy osobnik się uchował w buszu. Żyją we wspólnotach, niektórzy przy niewielkim kontakcie z otoczeniem, niektórzy żyją z turystyki. Kolejne pokolenia już nie potrafią upolować kangura czy znaleźć wody, żyjąc w miastach. Najsmutniejszy widok jest właśnie w miastach takich jak Coober Pedy. Całe grupy, rodziny, podpite siedzą pod sklepami czy na skwerkach.

Rozmawialiśmy w drodze z Australijczykami i z tych rozmów wyłoniły nam się dwie kontrastujące opinie. Część Australijczyków uważa, że obecny rząd ze wszystkich sił próbuje zrekompensować Aborygenom tragiczną przeszłość zgotowaną przez kolonizatorów. Aborygeni nie muszą płacić za edukację, za opiekę medyczną, do tego z podatków buduje się im domy, w których i tak nie mieszkają bo wolą spać na ganku, a w środku domu palą ogniska i traktują go jak wychodek. Do tego niektórzy, cwani, co pewien czas, kiedy ma powstać jakiś most czy nowa droga, podnoszą raban mówiąc, że to jest święte miejsce i nic nie może być tam wybudowane. Żądają bajońskich kwot odszkodowania, które rząd skwapliwie płaci. Poza tym ich zdaniem Aborygeni to pijacy, agresorzy, śmierdziuchy i straszne leniuchy.

Opinia innych Australijczyków jest taka, że Aborygeni i tak stanowią jedynie 1% populacji więc pomaganie im nie powinno tak boleć australijskich kieszeni, a do tego Aborygeni na starcie mają trudniej więc należy ich wspierać w edukacji i przystosowaniu do życia na modłę białych ludzi. Przez lata Aborygeni byli poniżani (do lat siedemdziesiątych XX wieku byli traktowani na równi ze zwierzętami), zabierano im ziemię, nie respektowano praw  tych ok. 250 ludów żyjących na tej ziemi od ponad 40 tysięcy lat. Co więcej, głośno jest o tzw. „stolen generation”, czyli dzieciach Aborygenów i białych. Dzieci te były zabierane matkom Aborygeńskim (taki zazwyczaj był ten mezalians) i wychowywane jako sieroty w domach dziecka, aby potem mogły pełnić rolę służby w domach „białych”. Przez wiele tego typu represji i ich następstw (m.in. alkoholizm) Aborygeni nie mają i nie mieli takiego samego łatwego życia jak inne nacje zamieszkujące Australię. Teraz, aby przywrócić tę równość, Aborygeni muszą być subsydiowani, aby móc wieść spokojne życie Australijczyka. A czy oni chcą żyć tak jak biali ludzie? Na to pytanie nie znaleźliśmy odpowiedzi. Widać gołym okiem, że w miastach alkohol przyczynił się do agresji i wandalizmu u Aborygenów wyglądających na zagubionych. Przez lata wielu starało się im pomóc. Jednym z przykładów jest grupa Midnight Oil m.in. z piosenką mówiącą o oddaniu zabranej ziemi Aborygenom:

http://www.youtube.com/watch?v=ejorQVy3m8E&feature=related

Notabene solista grupy Peter Garret jest aktualnie politykiem, ministrem edukacji, a wcześniej był m.in. ministrem środowiska i dziedzictwa narodowego.

Zobaczyliśmy przepiękne góry o nazwie -nomen omen- Olgas, gdzie natrafiliśmy na prześliczne wallabies. Trekking po Olgas choć niedługi (jakieś 7-8 km) był dość męczący ze względu na potworne słońce.

Kings Canyon, porównywany do Grand Canyonu w Stanach Zjednoczonych jest warty zobaczenia, aczkolwiek do Grand Canyonu mu daleko. Widoki jednak są niesamowite. W samym środku znajduje oczko wodne (tzw. Ogród edeński), który stanowi idealne miejsce do kąpieli po trudach długiego trekkingu.

Uluru

Uluru

Uluru

Uluru i Japończycy wchodzący na szczyt

Uluru

Uluru

Olgas

Olgas

Mt Conner

Emu podjada żarcie z naszego bagażnika

drzewo podróżnika

zostawiono dla Bush Mechanics

King’s Canyon

King’s Canyon

King’s Canyon

King’s Canyon

King’s Canyon

King’s Canyon

King’s Canyon

większości narodów pojawia się czerwone światło