Archiwa blogu

Paragwaj I 8 – 12.07.2012

PARAGWAJ

Encarnacion i Trinidad: 08.07.2012 – 09.07.2012

Asuncion, Aregua i Caacupe: 09.07.2012 – 11.07.2012

Ciudad del Este i Itaipu: 11.07.2012 – 12.07.2012

Zahaczyliśmy o Paragwaj, którego nie było w pierwotnych planach – a co tam, raz się żyje. Na pierwszy rzut poszła stolica karnawału – Encarnación, niestety poza karnawałem. Za to trafiliśmy na finał meczu dwóch drużyn z Asunción – pieszczotliwie nazywanych „cyklon” i „dziadek”. Zwyciężył cyklon przerywając po wielu latach hegemonię dziadka. Całe miasto okazało się być fanem cyklonu i świętowało trąbiąc w klaksony i tańcząc na ulicach. Co ciekawe, w Encarnación istnieje mniejszość niemiecka, polska i ukraińska,. Istnieją nawet polskie kościoły. Podczas wojny potrójnego sojuszu (1865-1870) przeciwko Brazylii, Argentynie oraz Urugwajowi zginęła ponad połowa ludności Paragwaju i rząd chcąc zaludnić kraj zachęcał ludzi z Europy do przyjazdu i osiedlenia się.

Pod Encarnación leżą ruiny miasta jezuickiego Trynidad, wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest to ponoć jeden najrzadziej na świecie oglądanych zabytków tej rangi. Po 2-godzinnej wizycie zrozumieliśmy dlaczego – nic tam ciekawego nie ma…

Z Encarnación pojechaliśmy do stolicy, na kanapę do przesympatycznego Paragwajczyka. Właściwie to zamieszkaliśmy w hostelu, który właśnie otworzył w domu, który dostał od babci, stąd nazwa „La Casita de la Abuela” (domek babci). Przez dwa dni staraliśmy się pomóc mu rozreklamować hostel, m.in. wieszając plakaty w turystycznych miejscach. Sam hostel jest bardzo przyjemny (http://www.facebook.com/groups/120621831413764/). Asuncion nie zrobiło na nas większego wrażenia, ale poznani Paragwajczycy, jak najbardziej. Jest to niesamowita wartość dodana mieszkania na kanapach, dociera się do tubylców, do których, jako turystom, ciężko trafić.

Następnie obejrzeliśmy wioskę Aregua, która bardzo przypadła nam do gustu. Czerwona ziemia, wkoło palmy, roślinność tropikalna, kościółek na wzgórzu, jak z filmów. W Caacupe Obejrzeliśmy bazylikę, pod którą piknikowaliśmy z sześciorgiem dzieci, które zobaczywszy nasze jajka na twardo uznały, że muszą je zjeść 😉

Ostatnim przystankiem było Ciudad del Este – jeden wielki jarmark, bez charakteru, bez ładu i składu. Jest on nazywany targowiskiem Am. Płd, można się tam obkupić przede wszystkim w elektronikę. Główną klientelę stanowią Brazylijczycy i Argentyńczycy. Pod miastem leży tama „Itaipu” (w języku guarani oznacza „śpiewający kamień”) z elektrownią wodną o największej mocy na świecie. Tama chińska na Jangcy jest co prawda większa pod względem infrastruktury, jednak nie pod względem mocy. Elektrownia została zbudowana na rzece Parana, na spółkę z Brazylią. Oba kraje posiadają po 10 generatorów. Paragwaj używa dwóch, co zaspokaja 80% potrzeb na energię tego 6,5-milionowego kraju, a Brazylia używa 18 (8 kupuje od Paragwaju) i dzięki nim zaspokaja 20% tego 200-milionowego kraju. Tama ponoć nigdy nie runie, ale gdyby się tak stało, to w ciągu 10 godzin woda dotarłaby do Buenos Aires i zniszczyła wszystko, co leży na jej drodze…

Po zaledwie kilku dniach opuszczaliśmy Paragwaj, gdzie ludzie bardzo niewyraźnie wymawiają „r”, przez co ich akcent przypomina bardziej amerykański niż kastylijski. Zapamiętamy stąd smakowite „terere” – napój podobny do mate, tyle, że na zimno. Zapamiętamy ludzi chodzących z termosami pod pachą, dużo większymi niż w Urugwaju gdyż musi się w nich zmieścić lód.

: Concordia, Argentyna, za granica z Urugwajem

: Concordia, Argentyna, za granica z Urugwajem. Festiwal Brat do Brata (Argentynczycy, Urugwajczycy, Chilijczycy, Brazylijczycy i Paragwajczycy). 2h przedniej zabawy|